Interview met Kim Tuin, directeur van cultuurhuis Het HEM
Kim Tuin is directeur van cultuurhuis Het HEM, dat in 2019 opende in een oude kogelfabriek in Zaandam. Met een andere aanpak van cureren wil zij een divers publiek bereiken. “Wij werken vanuit een andere opzet, buiten de gebaande paden. Dat levert ander soort publiek en ervaring op.”
Waarom is het belangrijk dat er een Fair Practice Code is?
Het is common sense dat je goed voor je mensen zorgt en dat kunstenaars eerlijk betaald krijgen. Daar voel ik vaak wel een gemak, dat het kunstenaarschap een soort uit de hand gelopen hobby is en dat ze blij moeten zijn als hun werk wordt tentoongesteld. Om er zeker van te zijn dat wij eerlijk betalen, houden wij de rekentool van het Mondriaan Fonds aan. Want zonder kunstenaars geen show. Bovendien nodigen we kunstenaars bijvoorbeeld ook uit om een keer met ons te eten: we nemen ze graag even op in onze familie. Die immateriële waardering is ook belangrijk.
Kim Tuin – fotografie: Catharina Gerritsen
Hoe zit het met eerlijk betalen van je eigen medewerkers?
Daar zijn we bewust mee bezig. Wij hebben bijvoorbeeld in plaats van zaalteksten mediators rondlopen die meer over de werken kunnen vertellen. Dat soort werk wordt elders vaak door vrijwilligers gedaan, maar wij betalen ze. Wat wij van ze vragen is namelijk niet vrijblijvend en ze geven ons ook veel terug. We leren van elkaar. Het is belangrijk werk, ze spelen een belangrijke rol in de organisatie en dus is het logisch dat ze eerlijk worden betaald. Dat is een diverse groep trouwens: er zitten kunststudenten tussen, mensen met verschillende achtergronden maar ook mensen op leeftijd.
Diversiteit, een van de andere pijlers van de Fair Practice Code. Hoe divers is Het HEM?
We hebben ontzettend veel vrouwen in onze organisatie. Het is misschien niet erg, want het werkt goed, maar het is wel zo dat hier op kantoor veel vrouwen werken en beneden op de vloer vooral mannen. Een klein excuus is dat we in acht maanden een hele organisatie op hebben gezet, maar die balans kan wel beter. Aan de andere kant viel me laatst tijdens een bedrijfsuitje wel op hoe divers ons team eigenlijk is. Jong en oud en allerlei verschillende nationaliteiten. Culturele diversiteit vind ik misschien nog wel belangrijker dan de man-vrouw-verhouding. Maar goed, we doen het dus eigenlijk al best goed, al zeg ik het zelf, maar diversiteit vergt altijd aandacht.
Kim Tuin – fotografie: Catharina Gerritsen
Dat gaat over diversiteit van je medewerkers, maar jullie zetten ook in op een diverse programmering.
We willen steeds een ander perspectief laten zien en dat kan het best worden gedaan door die mensen die daadwerkelijk die andere perspectieven hebben. Daarom maken we programma met steeds weer andere gastcuratoren. Zo brengen hun verhalen naar buiten. De eerste gastcuratoren, Edson Sabajo en Guillaume Schmidt van het kledingmerk Patta, hebben duidelijke lijnen uitgezet over wie zij zijn en voor ze voor staan, met allerlei verschillende soorten kunst, maar ook een boksgala. Op dit moment werken we met onze tweede curator, New Yorks-Chileense muziekproducer Nicolás Jaar, en hij heeft een totaal andere benadering. Hij doet hier in de omgeving onderzoek met allerlei wetenschappers om daar uiteindelijk muziek mee te maken. Dat is dus weer een hele andere sfeer en het spreekt bovendien een hele andere achterban aan. Zo krijgen we steeds andere mensen binnen, uit alle windstreken.
Opvallend is het dat die gastcuratoren uit andere hoeken komen dan de beeldende kunst.
Dat doen we bewust. Het is experimenteel, maar dat experiment is ook belangrijk. De gebaande paden zijn wel heel erg gebaand namelijk. Dat is jammer. Kunst mag dichter bij de mensen komen. Door steeds een andere community eigenaarschap te geven over het pand, voelt steeds weer andere mensen zich hier thuis. Ze hoeven zich niet tot onze regels te verhouden. Ze kunnen zelf bepalen hoe ze Het HEM ervaren. Dat is mooi én belangrijk.
Tekst: Ko van ’t Hek
Fotografie: Catharina Gerritsen
