Interview met Barrie Hullegie, freelance fotograaf
Het klinkt makers als freelance fotograaf Barrie Hullegie bekend in de oren: of je een klus wil doen waar geen vergoeding beschikbaar voor is, maar die ‘wel goed is voor je portfolio’. Makers zitten volgens hem soms in een lastig parket. “Meer transparantie in de sector en een beter besef van duurzaamheid bij makers zou het geheel een stuk sterker én prettiger maken.”
Waarom is de Fair Practice Code nodig?
Het komt voor dat ik een klus aangeboden krijg waar geen vergoeding beschikbaar voor is. ‘Goed voor je portfolio’ is dan het motto. Soms is dat nog waar ook, en er zijn situaties waarin het wel logisch is om te doen, bijvoorbeeld aan het begin van je carrière, of om een goed doel of jong merk te ondersteunen. Bij indie-magazines is het bijvoorbeeld gebruikelijk dat iedereen er aan meewerkt om iets moois te maken, zonder budget. Dat is prima, zulke klussen zijn namelijk ook écht goed voor je portfolio. Het probleem is alleen dat dit idee ‘goed voor je portfolio’ diep in de cultuur zit. Vaak genoeg is het een manier van een producent om zo goedkoop mogelijk uit te zijn. Het heeft een race to the bottom-effect en dat is duidelijk geen fair practice. Iedereen in de keten zou eerlijk behandeld moeten worden. Daarvoor is meer transparantie en solidariteit nodig.
Kun je niet goed van te voren bepalen of andere mensen er wel aan verdienen?
Nee, dat is soms moeilijk te zeggen. Er is weinig transparantie. Je weet soms niet of het project waaraan je meewerkt wel fair chain is. Zoals je soms ook niet zeker weet of er al akkoord is op de beloofde publicatie. Het kan gebeuren dat je investeert in een mooie shoot omdat het gepubliceerd wordt, maar dat dit toch niet gebeurd, om redenen die vooraf misschien al bekend konden zijn. Meer transparantie zou zeker helpen om een goed geïnformeerde beslissing te nemen.
Barrie Hullegie – fotografie: Catharina Gerritsen
Wat gaat er vaak mis?
Veel makers zijn goed in het creatieve, maar niet zo goed in de zakelijke kant van het verhaal. Zelf heb ik bijvoorbeeld de neiging snel enthousiast te worden. Op zich geen verkeerde eigenschap, maar wel met het risico dat je misschien te snel ja zegt. De Fair Practice Code kan met richtlijnen makers helpen en beschermen. Dat is nodig, want er wordt zeker misbruik gemaakt van die minder ontwikkelde zakelijke kant van makers. Daarnaast heb ik soms te maken met opdrachtgevers die niet weten de waarde is van het product fotografie, waardoor het ook lastig is om op een eerlijke vergoeding uit te komen.
Heb je een voorbeeld van wanneer meer transparantie had geholpen?
Een klant benaderde me met een mooie opdracht. Ze wilden echt met mij werken en verkochten het als een unieke kans. Ik zou er wel voor moeten terugkomen vanaf mijn vakantie, terwijl de voorwaarden nog niet bepaald waren en er nog geen akkoord was op mijn begroting. Dat heeft behoorlijk wat gepieker opgeleverd. Uiteindelijk heb ik besloten het niet te doen, dat was een goede beslissing. Daarna heb ik voor mezelf een aantal richtlijnen opgesteld. Per situatie heb ik een lijst gemaakt met aandachtspunten. Per potentiële opdracht kan ik efficiënt nagaan of het aan mijn voorwaarden voldoet. Zo hoef ik niet elke keer weer helemaal opnieuw na te denken. Dat geeft rust.
Barrie Hullegie – fotografie: Catharina Gerritsen
Wat is voor jou naast solidariteit en transparantie een andere belangrijke pijler in de Fair Practice Code?
Dat is duurzaamheid. Er is zo veel te zeggen over duurzaamheid en de mode-industrie, dit interview is daar niet lang genoeg voor. Met duurzaamheid bedoel ik ook de duurzaamheid van een carrière. Een carrière is een langetermijnproject, daar moet je goed over nadenken. Je moet er namelijk over een lange periode de vruchten van plukken. Als we de cultuur willen veranderen, zou het ook goed zijn om dat van onderaf te doen. Bijvoorbeeld door op kunstacademies meer aandacht te besteden aan carrièreplanning. En misschien zou een vak Fair Practice Code ook niet misstaan.
Tekst: Ko van ’t Hek
Fotografie: Catharina Gerritsen
