In Groot-Brittannië staan inclusie en participatie op de agenda sinds de rassenrellen van de jaren ’80 en kregen ze academische invulling door studies als Who’s Cake is it Anyway? (2011) van Bernadette Lynch. Fair pay wordt beschouwd als het terrein van vakbonden. Alleen voor de beeldende kunst zijn adviestarieven gepubliceerd nadat de Paying Artists Campaign in 2014 onderbetaling van kunstenaars aankaartte. De Arts Councils van England, Scotland en Wales maakten in 2019 bekend geen projecten meer te financieren die kunstenaars onder het minimumloon betalen.
In het Duits sprekende deel van Europa werd in februari 2013 een Künstler-Klagemauer (kunstenaarsklaagmuur) op Facebook opgericht. Die mondde uit in de Art but Fair-beweging in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland die een morele code opstelde en in de eerste twee jaar een anti-prijs uitreikte voor grootste misstanden. In 2016 volgde een onderzoek met drie aanbevelingen omtrent collectieve belangenbehartiging, een fair practice-label en culturele promotie, die door sommige deelstaatregeringen zijn overgenomen.
In Vlaanderen ontwikkelde het door kunstenaars gerunde State of the Arts eerst een fair practice label en bracht in 2019 een Fair Arts Almanac uit. Er wordt gewerkt aan een opvolger voor 2022. Het Overleg Kunstenorganisaties (oKo) lanceerde het platform Juist is Juist
(www.juistisjuist.be) om bewustzijn te creëren over wettelijk vastgelegde rechten en plichten.
De Nederlandse Fair Practice Code is inmiddels vertaald in het Engels en Duits. Promotors van de code hebben lezingen gehouden in diverse Europese landen. Er is nu ook interesse uit onder andere Japan en Korea.